روایت مجله مهر از سرای حافظ؛
سبزی پلو با ماهی شب عید، هم سفره با کارتن خواب ها
بلاگ سان: شاید برایتان عجیب باشد که یک گروه از جوانان کشورمان هرهفته برای کارتن خواب های تهران غذا می برند و کمک می کنند که به زندگی برگردند. این روایت جذاب را بخوانید تا ببینید زندگی هنوز جریان دارد.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله – جواد شیخ الاسلامی: از خبرگزاری سوار تاکسی اینترنتی می شوم و خودم را به «سرای حافظ» در کنار اتوبان امام علی می رسانم. از ماشین پیاده نشده صدای همهمه و شادی و خنده و پخت و طبخ غذا به گوشم می رسد. هنوز وارد سرای حافظ نشده ام که از رنگ و رو و خنده و نشاطی که روی صورت آدم ها می بینم، متوجه می شوم اینجا امشب خبرهایی است. یک بهجت درونی در همه کسانی که به داخل سرای حافظ رفت و آمد دارند می بینم و حال من هم از این اتفاق خوش می شود. آرام آرام پا درون سرا می گذارم، راهرو تقریباً ده پانزده متری را رد می کنم و بعد می پیچم سمت چپ راهرو که سروصداها از آنجا می آید. چند قدمی نرفته ام که وارد سیل جمعیت می شوم. هرکس مشغول کاری است. همه جور آدمی هم هستند؛ بچه، پسر، دختر، جوان، مرد و پیرمرد و زن های مسن و جوان. اما انصافاً جوان ترها میان دارند. توی حیاط چندین اجاق و ظرف بزرگ غذاست که سبزی پلو با ماهی را در آن طبخ کرده اند و حالا دارند آنرا داخل ظرف های یک بار مصرف می ریزند. حین کار کردن هم فضایی پر از شوخی و خنده و شور و شوق و شادی در جریان است و هر لحظه بهانه ای برای خنده و شوخی جور می شود. به هر حال نزدیک عید است و ما هم دقیقاً شب چهارشنبه سوری میهمان «سرای حافظ» جمعیت طلوع بی نشان ها شده ایم.
اینجا چه خبر است؟ اکبر رجبی مشهود مدیرعامل «جمعیت طلوع بی نام و نشان ها» که بین بچه های جمعیت به «عمواکبر» مشهور و مشهور است، جواب می دهد ما ۱۵ سال است که با عنوان «آئین مهرورزی» در هر سه شنبه شب برای پاتوق های کارتن خوابی تهران غذا می بریم. امشب هم نوبت سبزی پلو با ماهی است که غذای ایام عید نوروز ماست. می پرسم حالا چرا سبزی پلو با ماهی؟ می گوید: از همان سال اول سه شنبه آخر سال را سبزی پلو با ماهی می پزیم. دوست داریم این هفته آخرسال سبزی پلو با ماهی نوش جان کنند. هرسال هم بسته به توانایی که داریم تعداد سبزی پلو با ماهی را بیشتر می نماییم. بطورمثال یک سال ۱۴ هزار پرس پخته شد، امسال ۲۰ هزار تا. هرسال تعداد متفاوتی بوده است و بیشتر شده است. این غذاها را در بیش از ۵ تا از پاتوق های تهران پخش می نماییم. علاوه بر پاتوق های شهری در گرمخانه ها، کمپ ها و مراکز نگه داری کارتن خواب ها هم پخش می نماییم. امسال علاوه بر این پنجشنبه، سه هزار تا برای خانواده های تحت پوشش توزیع می نماییم. «کودکان شهرم» یک کمپین جداگانه تحت کارهای «جمعیت طلوع بی نشان ها» است که ما در این کمپین سراغ بچه های کار می رویم و آنها را حمایت می نماییم، مشکلات شان را رفع می نماییم، با خانواده هایشان ارتباط می گیریم تا آنها بتوانند درس بخوانند. شنبه، یعنی شب قبل، هم ۷ هزار تا غذای دیگر پخته می شود، ۷ هزار تا هم نخستین سه شنبه سال پخته می شود.
۱۵ سال است هر سه شنبه بین کارتن خواب ها غذا توزیع می کنیم
عمواکبر می گوید «غذای تمام سه شنبه های ما را بهبودیافته های جمعیت درست می کنند». ماجرا برایم جالب تر می شود. یعنی چه؟ شصتم خبردار می شود که پخش و توزیع غذا بهانه ای است برای نزدیک شدن به کارتن خواب ها. این درواقع آغازین قدم ها برای جلب اعتماد کسانی است که از زمین و زمان لطمه دیده اند و به هیچکس، حتی خودشان، هم اعتماد ندارند. او درباره ادامه می دهد: غذا بهانه ای است به جهت اینکه بچه ها به ما اعتماد کنند. وقتی اعتماد کنند پیش ما می آیند و پذیرش می شوند. دلیل این اعتماد چیست؟ دلیلش این است که ما ۱۵ سال است که هر سه شنبه، بدون یک هفته تعطیلی، برای این بچه ها توی پاتوق ها غذا بردیم. حتی وقتی که کرونا شده بود و مردم جرأت نداشتند از خانه هایشان بیرون بیایند، ما همان هفته اول غذا پخش کردیم. بچه هامان با گان و شیلد و … رفتند و غذا پخش کردند. وفاداری ما به فضای کارتن خوابی در سه شنبه ها موجب می شود که این بچه ها به ما اعتماد کنند و با خواست خودشان پیش ما بیایند و بهبودی پیدا کنند. تفاوت ما با بقیه جاها دقیقاً همین موضوع است؛ یعنی ما غذا را بهانه کرده ایم تا آنها با ما دوست شوند و اعتماد کنند و پروژه بهبودی شان را شروع کنند. اگر شما با گروههای پخش غذای ما به پارک ها و پاتوق ها بروید می بینید که وقتی می بینند بچه های طلوع آمده اند، آنها را می شناسند و منتظر ما هستند. اول هفته کارتن خواب ها از شنبه شروع نمی گردد، از سه شنبه شروع می شود! کار مهم ما این بوده که وفای به عهد کرده ایم. سر عهدمان با بچه های کارتن خواب ایستاده ایم و تا جان و توان داریم کنارشان هستیم.
خود بهبودیافته های ما در کارها به ما کمک می کنند
در حین گفتگو سروصدای ترقه و شادی بچه های کوچک که با خانواده هایشان به سرای حافظ آمده اند، ما سر ذوق می آورد. اینجا واقعاً جمع جمع است. کسانی که یک روز خودشان کارتن خواب بوده اند و این غذا را از دست یک نفر گرفته اند، حالا خودشان دارند غذا را درست می کنند و به دست کارتن خواب ها می رسانند. آقای رجبی درباره این اتفاق می گوید: بچه های بهبودیافته یا بصورت داوطلبانه و یا بصورت همکاری به ما کمک می کنند. مسئول پخت غذای ما هم آقای علی جرفی است که خودش از بهبودیافته های قدیمی مؤسسه است و بالای ده سال بهبودی دارد. خود علی کارتن خواب بوده، بعد با کمپین سه شنبه های ما آشنا و همراه شد، بهبود یافته و الآن هم مسئول سه شنبه های ماست. کلاً بسیاری از اتفاقاتی که در مؤسسه می افتد توسط بچه های بهبودیافته انجام می شود. این بچه ها چون خودشان روزی کارتن خواب بوده اند و این درد را کشیده اند، خودشان داوطلبانه قبول می کنند که یکسری کارها را انجام بدهند. بطورمثال وقتی سرای مهر بازسازی می شود، نود درصد کارهایش را بچه های بهبودیافته مان انجام می دهند؛ رنگ و لوله کشی و برق و دیگر کارها.
از او می پرسم نخستین بار چه کسی و چطور تصمیم گرفت بین کارتن خواب ها غذا پخش کند؟ جواب می دهد: نخستین باری که بین کارتن خواب ها غذا پخش گردید مال همان پانزده سال پیش است که من غذاهای اضافه یک مهمانی را برداشتم و با یکی دو تا از دوستانم بین یک پاتوق کارتن خوابی توزیع کردیم. این مساله می شود سرآغاز این ۱۵ سالی که داریم به کارتن خواب های عزیز سر می زنیم.
ما فقط غذا نمی دهیم، عشق می دهیم
«ما فقط غذا نمی دهیم، ما عشق می دهیم». این جمله ای است از ابتدا دنبالش بودم. این که رمز و راز این غذا چیست که سبب شده کارتن خوابی که از همه جا بریده است، تصمیم بگیرد پاک شود و به زندگی برگردد. عمواکبر ادامه می دهد: غذا دادن شاید مرحله دهم ماجرا باشد. ما در اصل داریم با این کار یک فضای اعتماد برای آدم ها ایجاد می نماییم و به آدم ها می گوئیم که ما کنارتان ایستاده ایم. ما شب یلدا بسته یلدایی به آنها می دهیم، روز مادر به زنان کارتن خواب هدیه می دهیم، روز پدر به مردهای کارتن خواب هدیه می دهیم، روز جوان به جوانان کارتن خواب هدیه می دهیم. هدیه آنچنانی هم نیست ولی به آنها می گوئیم که ما حواس مان به شما هست. این بچه ها گاهی به یک توجه، یک نگاه و یک محبت لازم دارند تا به چرخه اجتماع برگردند. ما اهتمام می نماییم این بهانه را به وجود بیاوریم. الآن اینقدر با کارتن خواب ها نزدیک هستیم که وقتی بچه های ما برای توزیع غذا سراغ شان می روند، آنها را می شناسند و می گویند «بچه های عمو اکبرند، بچه های طلوع اند».
«پروژه ترک یا بهبودی کسانی که تصمیم می گیرند پاک شوند چیست؟». جواب می دهد: کسی که می خواهد ترک کند اعلام می کند و می گوید من می خواهم پذیرش شوم. مسئول آن پاتوق با او صحبت می کند. چون بچه ها هرهفته به پاتوق های خودشان سر می زنند، همه کارتن خواب های پاتوق خودش را می شناسند. به خاطر همین می فهمند که این آدم واقعاً می خواهد ترک کند یا نه، الکی می گوید. با آنها صحبت می کند و اگر احساس کند حتی به اندازه درصد کمی احتمال بهبودی آن فرد هست، او را به سراهایی که داریم می برند. ما چندتا سرا داریم که هرکدام مختص یک دسته از بچه های کارتن خواب است. بطورمثال پسران کوچک و نوجوان به یک سرا می روند، دختران جوان به یک سرا، زنان و مادرانی که بچه دارند به یک سرا، مردها به یک سرای دیگر. هرکدام از سراها هم خدمات خاص خودشان را دارند. بطورمثال برای زنان دارای نوزاد خدمات مورد نیازشان را ارائه می نماییم تا راحت باشند.
بهبودی ۱۲ هزار کارتن خواب با سه شنبه های جمعیت طلوع بی نشان ها
از عمواکبرِ بچه های جمعیت طلوع بی نشان ها می پرسم تا حالا چندنفر از کارتن خواب ها را برای بهبودی کمک کرده اید؟ می گوید: اگر اشتباه نکنم طبق آخرین آمار ۱۲ هزار تا ورودی و خروجی داشته ایم. یعنی درصد زیادی از این دوازده هزار نفر به سراهای ما آمده اند و بهبود یافته اند و سر زندگی خودشان رفته اند و ما الآن با بسیاری از آنها در ارتباط هستیم. بطورمثال علی جرفی یازده سال است که پاکی دارد. علی سه چهار سال پس از راه افتادن مرکز پیش ما آمد. در آن مدت که پیش ما نبود هم ما با او ارتباط داشتیم. ما حتی با بچه هایی که خدانکرده لغزش می کنند هم ارتباط داریم. اینطور نیست که ول شان نماییم. یک نفر مسئول این می شود که پیدایش کند و با او ارتباط بگیرد و اگر نیازی به کمک دارد کمکش کند تا باردیگر برگردد. عمواکبر یک اصطلاحی دارد که می گوید «ما تا پیچ بهشت زهرا (ع) با آدم هاییم». یعنی ما با آدمی که ما پذیرش می نماییم تا آخر همراه هستیم؛ پیش ما ازدواج می کنند، بچه دار می شوند و مسیر زندگی شان را ادامه می دهند و ما هم با آنها ارتباط داریم. دیشب یکی از بچه هایی که ازدواج کرده و بچه دار شده بود به مراسم پخت غذا آمده بود. این آدم هفت سال پاکی دارد. سال ها کارتن خواب بود ولی الآن ازدواج کرده، بچه دار شده و نمایندگی یکی از آسانسورهای مطرح کشور را دارد. ما آدم ها را ول نمی نماییم و تا پیچ بهشت زهرا (ع) با آنها هستیم. ما در میان بهبودیافته هامان چندتا جانباز داشته ایم که شهید شده اند و ما مراسم شان را آبرومندانه برگزار کرده ایم.
بچه ها می گویند ما عمواکبر را داریم
او ادامه می دهد: ما پای کار انسان هایی که به آنها برچسب کارتن خوابی زده اند ایستاده ایم. ما بچه های کارتن خواب هایی که بهبود یافته اند را می بریم خرید شب عید، به آنها کارت هدیه می دهیم تا خودشان برای خودشان خرید کنند، به خانواده هایشان بسته ارزاق و عیدی می دهیم. یعنی اهتمام می نماییم همه جوره در کنارشان باشیم. اول مهر به بچه ها در قالب کمپین بوی ماه مهر بسته کیف و مداد و دفتر و لوازم تحریر می دهیم و بچه هایشان را رها نمی نماییم. بچه های کارتن خواب می گویند ما سالی یک دفعه پیتزا می خوریم و آن هم در طلوع است، سالی یک دفعه برایمان جشن می گیرند و آن هم در طلوع است، عید نوروز و سبزی پلوی ما هم مال طلوع است، مدرسه می خواهیم برویم کیف و کف و لوازم مان را طلوع می دهد. بدین سبب مدل ما اینطوری نیست که پدر را بهبود بدهیم اما ندانیم که بچه اش چه مشکل و نیازی دارد. حتی ما خانواده هایی داریم که پدر و مادر مصرف کننده هستند اما ما داریم بچه ها را حمایت می نماییم تا در راه غلط خانواده اش نیفتد. این بچه در معرض لطمه است و اگر ما حمایتش نکنیم، فردا باید در بین کارتن خواب ها ببینیم شان. پس یکی از کارهای ما با همین «سبزی پلو با ماهی» است، یکی «بوی عیدی» که خرید شب عید است، یکی «آئین مهرورزی» است، یکی «بوی ماه مهر» و دیگری کمپین «کودکان شهرم» است که از ورود این بچه ها به عالم اعتیاد و کارتن خوابی پیشگیری نماییم. وقتی پدر و مادر این بچه مصرف کننده اند و کتک اش می زنند و اذیت اش می کنند، می گوید من عمواکبر را دارم، من مامان ندا و مامان مژگان را دارم. همین رابطه موجب می شود که آن بچه فرار نکند و کارتن خواب نشود. این جزو کارهای پیشگیری است که داریم در مؤسسه انجام می دهیم.
پذیرش نوزاد یک ماهه تا پیرمرد هفتادساله
او با اشاره به اینکه «ما از بچه نوزاد تا پیرمرد و پیرزن شصت هفتاد ساله را اینجا پذیرش می نماییم، می گوید: ترک ما هفتاد روزه و بدون هیچ دارویی است. هرکس پیش ما بیاید ۷۰ روز قرنطینه است و اجازه ندارند کسی را ببیند. درمان هم کاملاً رایگان است. در طول این مدت هم بچه های ما مثل پروانه دورشان می گردند و تمام تلاش شان این است که در بهترین فضا پاک شوند. هروقت نیاز به ماساژ داشته باشند ماساژ داده می شوند، هروقت حمام بخواهند خودشان می برند، هرنیازی داشته باشند به آنها رسیدگی می شود، با عشق تمام! بعضی ها می گویند بدون دارو نمی گردد و دشوار است، ولی همین ۱۲ هزار تا پذیرش و برگشت به زندگی نشان میدهد طلوع با همه جا فرق می کند. اینجا مثل دیگر کمپ ها رفتار نمی گردد، بلکه چون همه درد بچه ها را می دانند و حس کرده اند مثل پروانه دورشان هستند تا با کمترین درد و اذیت بهبودی پیدا کنند پس از بهبودی هم کنار ما هستند و ما برای شغل و زندگی کمک شان می نماییم. آقایان مان تا یک سال پیش ما هستند و پس از یک سال به مرکز دیگری می روند که مبلغ خیلی کمی برای حضور در آن مرکز پرداخت می کنند. خانم های ما می توانند تا هروقت که دلشان بخواهد پیش ما بمانند و ما هیچ مبلغی از آنها دریافت نمی نماییم. بچه ها و دختران مان تا هر زمانی که دل شان بخواهد می توانند پیش ما بمانند. اینجا عشق جریان دارد. ما عاشق کارتن خواب ها هستیم و به آنها می گوئیم پیش ما بیایند و بدانند که اینجا مثل خواهر و برادر به آنها محبت می شود.
منتظر روایت «سید» باشید…
دلم نمی آید از سرای حافظ بیرون بروم. هرکدام از کسانی که اینجا مشغول اند، از خود عمواکبر بگیرید تا همین بچه هایی که سرخوشانه دارند در حیاط سرای حافظ بازی می کنند و چهارشنبه سوری شان را جشن می گیرند، داستان خودشان را دارند. تا دوازده شب آنجا هستم و با یک گروه از کسانی که به پاتوق های کارتن خوابی می روند همراه می شوم. هنوز درباره جمعیت طلوع بی نشان ها و صدها کاری که آنجا انجام می شود حرف زیاد دارم. هنوز روایت بسیاری از کسانی که اینجا زحمت می کشند، روایت کسانی که در همین مرکز بهبود یافته اند و حالا خودشان در این مرکز مشغول کار هستند گفته نشده است. با علیرضا همراه می شوم و به چند پاتوق کارتن خوابی سر می زنیم. حرف هایی می زنیم و چیزهایی می شنویم که برای گفتن آنها نیاز به یک گزارش مجزا است. منتظر روایت «علیرضا» باشید؛ علیرضایی که می گوید اینجا همه سید صدایش می کنند و می خواهند من هم اسمش را در تلفنم «سید» ذخیره کنم. سید دو سال است تمام سه شنبه هایش را وقف کارتن خواب ها کرده است. از او بیشتر می شنوید...
منبع: بلاگ سان
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب