مهر بررسی كرد؛
نقش مغفول مانده حاکمیت در ترویج حجاب
به گزارش بلاگ سان، در این گزارش به این مورد می پردازیم که آیا ترویج فرهنگ عفاف و حجاب با ورود نهادهای رسمی انجام پذیر است؟ آیا روش اجرای امر به معروف و نهی از منکر از راه نهادهای حکومتی شیوه درستی است؟
خبرگزاری مهر، مشکوة چراغلو؛ باتوجه به گزارش «چگونگی دعوت به حجاب از منظر رهبر انقلاب» و «از کار جهادی تا اثرگذاری مادران در ترویج فرهنگ عفاف و حجاب» که در آن از بیانات مقام معظم رهبری در جهت مسیر امر به معروف و نهی از منکر و چگونگی ترویج فرهنگ عفاف و حجاب استفاده کردیم؛ همینطور به نقش و وظایف نهادهای غیر رسمی و مردمی در ترویج فرهنگ عفاف و حجاب پرداختیم؛ در این گزارش به این مساله می پردازیم که آیا ترویج فرهنگ عفاف و حجاب با ورود نهادهای رسمی و حکومتی انجام پذیر است؟ آیا روش اجرای امر به معروف و نهی از منکر از راه نهادهای رسمی و حکومتی روش درست و مؤثری است؟ اندیشه و فرهنگ دینی، ساختار اصلی جامعه اسلامی را تشکیل می دهد که اثر آن در رفتارهای فردی و اجتماعی شهروندان هویدا می شود و بازتاب باورها و دغدغه های افراد را در فضای حاکم بر جامعه میتوان دید. از آنجائیکه اثرگذاری و اثرپذیری فرد و جامعه امری پذیرفته شده و انکارناپذیر است، برای اصلاح، تغییر و ایجاد فرهنگ باید به این دو مساله توجه ویژه ای داشت.
رفتارهای انسان گاه شخصی و درونی اند و گاه بیرونی و اجتماعی. بعضی از این رفتارها آثار ویرانگر آن در اجتماع چه اندک یا بسیار، به چشم می آید؛ برای مثال رعایت نکردن حجاب که آثار منفی آن در جامعه بر جای می ماند. شارع مقدس در رابطه با نوع دوم رفتارها که جنبه بیرونی و اجتماعی دارد، سفارش های جدی و مهمی دارد. پیامبر اعظم (ص) در این زمینه فرموده است: «همانا هنگامی که گناهی پنهانی باشد، جز گناهکار صدمه نمی بیند و هنگامی که آشکارا باشد و اعتراض و تغییری بر ضد آن نشود، به همه مردم صدمه می رسد.» سوگندنامه ریاست جمهوری جهت تعیین جایگاه فرهنگ سازی در زمینه حجاب و عفاف امنیت، آرامش و پاسداشت مقدسات از نیازهای اولیه انسان معتقد به شمار می آید که در کنار نیازهای جسمانی و اجتماعی قرار می گیرد و دولت باید این نیازها را برآورده سازد. نکته مهم دراین زمینه، تعیین محدوده اختیارات و وظایف دولت نسبت به ملت و نهادینه سازی باورها در این محدوده است. بخشی از سوگندنامه ریاست جمهوری جهت تعیین جایگاه فرهنگ سازی در زمینه باور حجاب و عفاف «[سوگند یاد می کنم] … همه استعداد و صلاحیت خود را در راه ایفای مسئولیت هایی که بر عهده گرفته ام، به کار گیرم و خویش را وقف خدمت به مردم و اعتلای کشور، ترویج دین و اخلاق، پشتیبانی از حق و گسترش عدالت سازم.» رشد کشور و گسترش دین و اخلاق در جامعه، در سایه حکومت اسلامی و با همت دولتمردان آن پدید خواهد آمد و بر طبق این سوگندنامه، از خصوصیت های حکومت دینی محسوب می شود. در واقع، تفاوت اصلی دولت اسلامی با دولت دموکراتیک، در تحقق ارزش های دینی و سیاستگذاری در زمینه فرهنگ سازی دینی است که با مطالعه سیره نبوی و علوی میتوان به این نکته دست یافت. مطالعات تاریخی و بررسی جنبش های بزرگ دنیا نشان دهنده این حقیقت است که بحث مبارزه با حجاب و عفاف زنان، گاه به ابزاری سیاسی برای اجرای اندیشه های استعماری تبدیل گشته و گاهی بهترین وسیله برای دین ستیزی مخالفان ادیان بوده است.
اگر مسؤلان برای رسیدن به ارزش های دینی برنامه ریزی داشته باشند، مرحله درک لزوم، درست پیموده می شود. در رأس هرم دولت، رئیس جمهور است و سطوح بعدی هم متناسب با ایده ها و ارزش های مورد نظر وی انتخاب خواهند شد و دغدغه هایی مشابه خواهند داشت. هنگامی که رؤسای وزارت خانه ها و مدیران بخش ها و سازمان های وابسته دارای همان دغدغه ها و اندیشه ها باشند، خانواده دولت با همین نگاه ارزش مدارانه به مسائل جامعه می نگرد و لزوم نهادینه سازی و گسترش باور حجاب را درک خواهدنمود و برنامه های علمی و عملی را در همین راستا به کار خواهد بست. اگر دولت، نیروی خویش را بر پدیده ای فرهنگی متمرکز کند، به سبب گستردگی دامنه آن، زمینه رسیدن به مطلوب بیشتر از پیش فراهم خواهد شد. پدید آمدن چنین تمرکزی به نگرش دولتمردان و جهان بینی آنان بستگی دارد. باید دانست بحث صدمه شناسی جامعه دینی در این بخش مطرح می شود. یافتن عوامل بدحجابی و بی توجهی به عفت عمومی و هم عواملی که جامعه را از الگوی جامعه دینی دور می سازد و تحلیل آنها برای برنامه ریزی در بخش های دیگر، در درک لزوم پرداختن به مباحث در ارتباط با نهادینه سازی و گسترش فرهنگ عفاف و حجاب، نقش مهمی دارد. نقش ها و برنامه های هدایتی دولت دولت بعد از درک لزوم نهادینه سازی و گسترش باور حجاب، مرحله عملیاتی و اجرایی را آغاز می کند. در امور فرهنگی، آموزش و هدایت در رأس امور اجرایی قرار دارد؛ چونکه هر مساله فرهنگی در صورتی پایدار و صدمه ناپذیر خواهد بود که مبتنی بر آگاهی و دانش باشد. این بخش از برنامه ها را میتوان در جنبه های آموزش و پرورش و تبلیغ و اطلاع رسانی بررسی کرد. آموزش و پرورش نقش آموزش و پرورش در نهادینه سازی باورها بسیار اهمیت دارد. از آنجائیکه مدرسه های دولتی و نیمه دولتی زیر نظر دولت کار می کنند، در برنامه های هدایتی باید به وزارت آموزش و پرورش، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی توجه ویژه داشت. در بحث آموزش با سه بخش روبه رو هستیم؛ مخاطبان، متن آموزشی و روش آموزشی. برای برنامه ریزی آموزشی باید هر سه بخش را شناخت.
مخاطبان آموزش می تواند فرد باشد یا خانواده یا جامعه که در بخش بدنه اصلی جامعه بشری به آن پرداختیم. بدیهی است هر فرد آموزش دیده هم با افراد دیگر، تفاوت های سنی، تحصیلی و فرهنگی دارد که این تفاوت ها در انتخاب نوع آموزش مؤثر است. دولت می تواند از رسانه ها، مجتمع های آموزشی و هر مکانی که افراد در بیرون از خانواده با آنها ارتباط دارند، بهره بگیرد و مخاطبان فردی را آگاه سازد. دولت می تواند از رسانه ها، مجتمع های آموزشی و هر مکانی که افراد در بیرون از خانواده با آنها ارتباط دارند، بهره بگیرد و مخاطبان فردی را آگاه سازد. هم چنین در بخش خانواده می تواند کتاب را در سبد فرهنگی خانواده ها قرار دهد یا از رسانه ملی برای رشد سطح دانسته های آنان استفاده نماید. در بخش جامعه هم با صدور بخش نامه ها و بخشنامه های اداری، وارد عمل می شود. در زمینه متن های آموزشی، بررسی محتوایی متن ها، ضروریست. تحلیل و بررسی نسل ها، متفاوت می باشد. از ین جهت، نسل امروز نسبت به نسل پیشین، به دانشی روزآمد نیاز دارد. ادبیات نسل ها هم با هم متفاوت می باشد. امروزه به سبب وجود برنامه های آموزشی در رسانه های ملی و فراملی، نرم افزارهای آموزشی و بازی های فکری و آموزشی، تصحیح و تغییر متن ها ضروریست. در رابطه با روش های آموزش هم به تناسب خصوصیت ها و نیازهای نسل های جدید، امکانات آموزشی و ابزار موجود میتوان روش مناسب را برگزید. آموزش و پرورش مهم ترین دستگاه دولتی در زمینه امور هدایتی
از آنجائیکه مهم ترین دستگاه دولتی در زمینه امور هدایتی، آموزش و پرورش است، باید به آن توجه ویژه داشت. آموزش و پرورش، فعالیت هدایتی و ارشادی خویش را می تواند در مواردی سامان دهی کند: بررسی و اصلاح کتاب های درسی و قرار دادن مبحث های در ارتباط با عفاف و حجاب، به صورت جذاب، نامحسوس و متناسب با مبحث کلی درس، لازم است. استفاده از تصاویری که غیرمستقیم از فرهنگ حجاب یاد کنند و این فرهنگ را بستایند، جزو کارهای مهم به شمار می آید. این حرکت، به دانش آموز می فهماند که تنها در جامعه های عفیف میتوان پیشرفت کرد. آشنایی و گنجاندن نظرهای نویسندگان بزرگی که در این زمینه آثاری دارند، مؤثر است. توجه به پس زمینه کتاب های کودکان و نوجوانان و بهره مندی از تصویرهای باحجاب برای شخصیت های منطقی و دانا و هم گردآوری درس ها به صورت گفت وگوهای دینی، بخشی از اصلاحات متون آموزشی است.
تشکیل کلاس های آموزشی یا نشست های هدفمند علمی با مبحث حجاب و عفاف یا دیگر مبحث های دینی، با مدیریت استادان فرهنگ و اندیشه دینی، کار دیگری است که در این جلسه ها باید صورت گیرد. بهتر است تمام شبهه ها و نظرهای مخالف، مطرح و سپس به آنها پاسخ داده شود. تشکیل نشست های علمی درون سازمانی در هر آموزش گاه و مجتمع آموزشی به تناسب سن مخاطبان و تبلیغات مناسب و قرار دادن امتیازهایی برای جلب توجه مخاطبان (دانش آموزان)، یکی دیگر از طریق کارهاست. این حرکت در دانشگاه ها به انجام می رسد و دانشجویان بسیاری جذب شده اند و اندیشه آنها را جهت داده است. جهت دادن به پژوهش های دینی دانش آموزان و پشتیبانی مالی و معنوی از پژوهشها هم مفید می باشد. آموزش درست و به دور از افراط و تفریط نکته مهم و قابل توجه در بخش سیاست های هدایتی دولت، آموزش درست و به دور از افراط و تفریط و متناسب با دانسته های دینی است. برای مثال، در مقوله حجاب و عفاف، با عنصر شهوت و خودآرایی روبه رو می شویم که تبیین جایگاه هر یک از این عنصرها، ضرورت دارد. گفته اند که عقلانیت اسلامی، قوه شهوت را به صورت ذاتی ناپسند نمی داند، بلکه سرکشی شهوت سبب تباهی انسان می شود. نقش شهوت افزون بر تداوم نسل در تشکیل علایق جمعی (مانند خانواده) و تلطیف روابط انسان ها بسیار اهمیت دارد و باعث پرورش قوه خیال و تحرکات احساسی می شود و سرکوب آن هم به سستی، خشونت یا دل مردگی می انجامد. پس ساختار آموزش و پرورش دراین زمینه هم باید بر مبنای هدف های آفرینش باشد. به صورت کلی، نقش هدایتی دولت در حوزه آموزش و پرورش، با مفهوم شناسی علمی و آشنایی با قلمرو و محدوده مبحث های در ارتباط با فرهنگ حجاب و عفاف، شروع می شود نقش هدایتی دولت در حوزه آموزش و پرورش، با مفهوم شناسی علمی و آشنایی با قلمرو و محدوده مبحث های در ارتباط با فرهنگ حجاب و عفاف، شروع می شود و بعد از بیان تعریف مناسب و کارشناسانه، به عرضه محصول های آموزشی مکتوب و غیرمکتوب می انجامد و شیوه ها و روش های آموزش مستقیم و غیرمستقیم، تجزیه و تحلیل می شوند. تبلیغ و اطلاع رسانی برای هر گروه سنی و تحصیلی، از تبلیغ میتوان سود جست. از ین جهت، تبلیغ نسبت به آموزش، کارآمدتر است. حوزه های علمیه و مدرسه های مذهبی، متولیان اصلی تبلیغ در کشورهای اسلامی و حتی در جامعه های دینی غیراسلامی هستند، ولی دولت به سبب توانمندی هایی که دارد، بیشتر از دیگر نهادها می تواند در گسترش ارزش های اسلامی اثرگذار باشد. حوزه های علمیه به هیچیک از نهادها و قوای سه گانه وابسته نیستند و مستقل و مردمی اند، ولی دولت می تواند با برنامه ریزی در بهره مندی از پرورش یافتگان حوزوی در تمام حوزه های زیر نظر خود و رشد سطح دینی خانواده دولت و در نتیجه، بازتاب دادن فرهنگ و اندیشه دینی در جامعه، از راه به کارگیری مدیریت متعهد دینی، سطح تبلیغ را گسترش دهد. همکاری با حوزه های علمیه و پشتیبانی از برنامه های تبلیغی و ترویجی و حتی برنامه ریزی های کلان در زمینه گسترش مؤسسه ها و حوزه های تربیت مبلّغ باید همچون برنامه های عملی دولت دراین زمینه باشد.
هماهنگی و پیوند تنگاتنگ با رسانه ملی و هنر تصویری رسانه های تصویری هم چون تلویزیون و سینما بعنوان یکی از ابزارهای آموزشی با گروه گسترده ای از مخاطبان ارتباط دارند. قابل ذکر است تاثیر آموزش در مکان های آموزشی و تبلیغ در مناسبت های گوناگون، ماندنی تر و عمیق تر از تاثیر رسانه ها است. البته نباید از یاد برد که گستره آموزش از طریق رسانه تصویری، وسیع تر است و زمینه تحولات آنی را فراهم می سازد که معمولا این حالت ها پایدار نیستند، مگر آنکه به صورت پیوسته، پیام های مثبت دینی را منتقل کنند. از رسانه ها بعنوان وسیله ای برای بیدار کردن خفتگان میتوان بهره برد، ولی بیان این که چگونه باید حرکت کرد و در طول سفر معنوی با چه کسانی باید پیوند داشت، در بعضی موارد، از عهده سیما و سینما برنمی آید. هر حقیقتی را نمی توان به تصویر کشید، بلکه بعد از ایجاد تشنگی روحی برای افراد، باید آنها را به سرچشمه رساند. برگزاری نمایشگاه های تصویری و تجسمی، نظیر عکس، گرافیک، نقاشی و طراحی با مبحث های عفاف و حجاب یا راه اندازی هنرکده هایی برای بسط فرهنگ دینی، جنبه دیگر آموزش غیر مستقیم است که دولت می تواند برای آن برنامه ریزی کند. هم چنین برگزاری نمایشگاه هایی با مبحث های تاریخی، مانند «حجاب ایرانی از عهد ساسانی تا امروز»، «حجاب در ادیان» یا «فلسفه حجاب با الهام از آیات و روایات» مؤثر خواهد بود.
در ادامه به سراغ کیومرث سرمدی واله عضو کمیسیون اجتماعی مجلس رفتیم و در مورد نقش حاکمیت در ترویج فرهنگ عفاف و حجاب و شیوه امر به معروف و نهی از منکر با وی به گفتگو نشستیم. او اظهار داشت: معمولا حاکمیت در مسائل اساسی و زیربنایی که اتکا به باورهای دینی مردم دارد، تلاش در حوزه فرهنگ و نهادینه سازی کردن این اعتقادات مخصوصاً بحث حجاب مؤثر است و زمینه ساز یک اعتقاد قلبی و باور عملی به دنبال یک کار فرهنگی خوب که متولیان فرهنگی باید انجام دهند است. وی ادامه داد: طبیعتاً حاکمیت هم به نقش فرهنگی خود عمل کند و مجری قوانینی باید باشد که این قوانین با رعایت همه جوانب، حافظ امنیت اخلاقی و روحی و روانی مردم است. وی در ارتباط با عملکرد نهادهای فرهنگ ساز دراین زمینه اشاره کرد: نهادهای متولی فرهنگ ما در امتداد مأموریت هایی که دارند خیلی قوی نبوده اند نهادهای متولی فرهنگ ما در امتداد مأموریت هایی که دارند خیلی قوی نبوده اند. از نقاط ضعف آنها اینست که مجهز و مسلط به روش های نوین و مؤثر در بیان خصوصیت های مثبت اعتقادات و باورهای دینی نبودند و اکتفا کردیم به مسائل روبنایی مثل چاپ بیانیه؛ آنها خیلی دراین زمینه عمیق و با شناخت به وظایف خود عمل نکردند. سرمدی اظهار داشت: هم اکنون جمهوری اسلامی بعنوان ام القری جهان اسلام به دنبال توطئه های مختلف در این فضا مانند توطئه مراکز جاسوسی و معاندین و نفوذی های داخلی در مبانی اعتقادی و جوانان آنها دارند کار می کنند. وی ادامه داد: حاکمیت ها باتوجه به اتکا به مبانی فرهنگی و آموزه هایی که داریم از قوه مجریه تا قضاییه و مقننه باید قوانین جامع و مانعی وضع و اجرا کنند. نقش ها و برنامه های حمایتی دولت یکی از مهم ترین آثار فرضیه سالم سازی در اقتصاد، حمایت گسترده است. در حوزه فرهنگ هم حمایت های گسترده باعث سالم سازی این عرصه می شود. حمایت دولت از برنامه سازان فرهنگی در زمینه نهادینه سازی و گسترش فرهنگ حجاب و عفاف را میتوان از دو جنبه مادی و معنوی بررسی کرد. پشتیبانی از متولیان امور فرهنگ دینی از نظر مالی و در نظر گرفتن بودجه متناسب با نیازهای فرهنگ دینی کشور جزو حمایت های مالی دولت می باشد و ارتقای شغلی مدیران متعهد و پای بند به برنامه سازی فرهنگ دینی، بزرگداشت و نکوداشت فعالان فرهنگ دینی در خانواده دولت، در نظر گرفتن تسهیلات برای آنان و گسترش تشویق ها به سطح جامعه و خارج از خانواده دولت، جزو حمایت های معنوی دولت محسوب می شود. قابل ذکر است دراین زمینه ایجاد کانون ها و مؤسسه های حمایتی هم مناسب بنظر می رسد. بدیهی است اگر امکانات مالی و معنوی برای چاپ و پخش آثار معنوی و در رابطه با فرهنگ دینی بخصوص فرهنگ سازی در زمینه حجاب و عفاف فراهم باشد و اهل اندیشه، قلم و هنر به حمایت دولت اطمینان داشته باشند، جهت گیری پژوهشها و نمایشگاه های هنری به سمت فرهنگ دینی کشیده خواهد شد. در یک کلام میتوان گفت پشتیبانی از پروژه های بزرگ فرهنگی و همکاری و تعامل با مؤسسه های دینی جزو وظیفه های اصلی دولت اسلامی است. نقش ها و برنامه های نظارتی دولت فاصله نظارت و دخالت بسیار اندک است و دولت باید متوجه این فاصله باشد و بدون دخالت در امور نهادها، به نظارت بر تولید محصول فرهنگی بپردازد. سپس داوری را باید به قوه قضاییه بسپارد و برای حفاظت و مبارزه با مفاسد و منکرات، با نهادهای مربوط هماهنگ است. مهم ترین نقش های نظارتی دولت در این بخش به مهم ترین نقش های نظارتی دولت می پردازیم: نظارت بر ورودی های فرهنگی و هنری همچون نقش های نظارتی دولت نظارت بر ورودی های فرهنگی و هنری است. ورودی های فرهنگی و هنری و حتی اندیشه های وارداتی، در موارد بسیاری، نه تنها با باورهای عمیق دینی تناسب ندارد، بلکه گاه نوعی دین ستیزی یا دین گریزی در آنها دیده می شود. سیاست استکبار جهانی بر خیلی از محصول های فرهنگی وارداتی سایه افکنده و درصدد ویران کردن باورهای جامعه دینی است. بنابراین، نظارت بر واردات فرهنگی و تولید محصول هنری و یافتن دست های آلوده می تواند به بهبود وضع فرهنگ دینی در جامعه اسلامی کمک نماید. نظارت بر بومی سازی تولید محصول فرهنگی و هنری همواره نظام فکری مبتنی بر باورهای دینی، تولیدکننده آثاری است که مبین فرهنگ و اندیشه دینی هستند. نظارت دولت بر برنامه ریزان این عرصه و ایجاد زمینه مناسب برای کارهای آنان می تواند به گسترش تولید محصول فرهنگ دینی بیانجامد و زمینه صدور آنها را فراهم سازد. این محصول ها پیوسته باید زیر نظر باشند تا آنچه بیشتر از همه با اندیشه دولت و جامعه اسلامی سازگار است، صادر شوند. نکته مهم و قابل توجه در بومی سازی تولید محصول فرهنگی متناسب با شأن و فرهنگ دینی، دقت در استفاده از شیوه های جذاب و اثرگذار می باشد. بهره گیری از نویسندگان، طراحان و کارگردانان باتجربه و آگاه، برای این حرکت فرهنگی لازم است. کار فرهنگی ضعیف، کلیشه ای و شعاری، نه تنها برای نسل امروز تاثیر مثبت ندارد، بلکه سبب دوری شهروندان از فرهنگ اصیل دینی می شود. بنابراین، با حمایت مالی و معنوی دولت از برنامه های در ارتباط با فرهنگ دینی و تهیه کنندگان این برنامه ها میتوان محصولی سالم، مؤثر و جذاب را تولید و به جامعه دینی عرضه نمود و با نظارت دولت میتوان امیدوار بود که این برنامه ها و تولیدها کاستی نداشته باشند.
همینطور زهره سادات لاجوردی عضو کمیسیون فرهنگی مجلس در این زمینه اظهار داشت: یکی از ارزشمندترین رویکرد های جمهوری اسلامی ایران بعد از انقلاب اسلامی ارزش گذاری برای هویت زنان در عرصه های مختلف علمی، اجتماعی، ورزشی و غیره بدور از نگاه کالا مدار غرب به زن بوده که منجر به موفقیت های وسیع و بی نظیر زنان در همه عرصه ها بدون استفاده ابزاری از جنسیت آنها، گردیده است. اما، بدلیل وجود برخی عوامل خارجی و داخلی که شاید بتوان تحت عنوان "فعالیت های ضدفرهنگی غالباً نشأت گرفته از خارج کشور و هم قصور کار فرهنگی متقابل و اقدامات خنثی کننده در داخل"، خلاصه کرد، این قبیل دستاوردها نادیده گرفته می شود. هوچی گری رسانه های معاند وی ادامه داد: امروز سکان داران فضای مجازی در خارج از کشور کوشش می کنند علاوه بر چشم پوشی از موفقیت های زن ایرانی در سایه حکومت اسلامی با ایجاد نوعی هوچی گری رسانه ای و منفعل سازی مردم و مسئولین، مسیر نافرمانی اجتماعی و قانون گریزی جنسیتی را در جامعه ایجاد کنند که در صورت موفقیت این پروژه ضداجتماعی و خطرناک، نهاد خانواده و زنان بیشتر از سایر آحاد جامعه متضرر خواهند شد. حتی دیده شده که موفقیت افراد کمتر مقید به برخی مسائل توسط رسانه ها پوشش وسیع داده می شود ولی همان رسانه ها در موارد موفقیت دختران و زنان مقید و دارای حجاب و کسب بالاترین مدارج در عرصه های علمی، ورزشی و مانند آن، ساکت می مانند. اینها همه نکات ظریفی است که در باب کاوش و عرضه راهکارهای فرهنگی باید به آنها توجه داشت. در مورد امر به معروف و نهی از منکر هم تا به امروز فعالیت ها، آموزش ها و اقدامات ارزشمندی انجام شده اما باتوجه به اهمیت مبحث عفاف و حجاب در حفظ و حراست از پایداری خانواده و جامعه، رسانه های مخالف و معاند با علم به این مهم با گشت وگذار در سطح شهر و گاهی ایجاد برخوردهای عامدانه با مجریان درصدد جریان سازی و حساس سازی جامعه نه به نیت زیر سوال بردن نحوه اجرا بلکه به نیت منفعل کردن عوامل اجرایی و نهایتا منزوی کردن این قانون هستند. رسانه های مخالف و معاند با علم به این مهم با گشت وگذار در سطح شهر و گاهی ایجاد برخوردهای عامدانه با مجریان درصدد جریان سازی و حساس سازی جامعه نه به نیت زیر سوال بردن نحوه اجرا بلکه به نیت منفعل کردن عوامل اجرایی و نهایتا منزوی کردن این قانون هستند. لذا، باتوجه به پویا بودن مسائل اجتماعی و وظایف و اختیارات حاکمیتی، بررسی و احصای روش های مختلف و مؤثر بالقوه فردی و جمعی در باب امر به معروف و نهی از منکر و چگونگی اجرای آن نه تنها هنوز جای کار دارد بلکه تبیین جایگاه عفاف و حجاب در حراست از خانواده و جامعه و هم آشکارسازی مقاصد شوم پروژه های ضد عفاف و حجاب با حداکثر توان و بهره مندی از همه نهادهای جریان ساز هنوز به درستی و کمال صورت نپذیرفته است. لاجوردی اظهار داشت: باوجود ضریب نفوذ تحصیلات عالی در میان آحاد جامعه بخصوص زنان، هنوز، مبانی اولیه ای مانند ضرورت قانون پذیری آحاد جامعه به دور از محدوده سن و جنسیت و غیره و ضرورت تسلیم بودن افراد در مقابل مرّ قانون ناشناخته مانده و همین قصور نهادهای داخلی سبب شده فضای مجازی و رسانه های آن سوی مرزی با سوءاستفاده از این خلأ، قانون شکنی و نافرمانی اجتماعی در پذیرفتن قانون عفاف و حجاب در ایران را در حالی تحسین و ترویج کنند که در همه کشورهای جهان ازجمله کشورهای خودشان، بعنوان یک اصل، با هر نوع مقاومت در مقابل اجرای قانون و هر نوع مقاومت در مقابل مجری قانون و نیروی پلیس به شدیدترین وجه برخورد می گردد. با گذشت چند دهه از انقلاب و اهتمام معاندین و هزینه کردهای سنگین آنها جهت کنار زدن عفاف و حجاب از جامعه ایرانی، هنوز اهمیت و ضرورت امر به معروف و نهی از منکر از جهات مختلف علمی، قانونی، جامعه شناختی، مسائل خانواده و امثالهم مورد پژوهش و تشریح برای عموم مردم قرار نگرفته است. در حالیکه، به نظر می آید ساخت برنامه های مستند در خصوص نمایش آثار مخرب بی حجابی و کمرنگ شدن رفتارهای عفیفانه بر از هم پاشیدگی نهاد خانواده ها به بهترین نحو می تواند آحاد جامعه حتی افراد کمتر معتقد را نسبت به مبحث حساس کرده و از دید یک مادر، یک پدر و غیره افراد را پای کار رعایت و پشتیبانی از عفاف و حجاب بکشاند؛ صدا و سیما بعنوان سریع ترین، ارزان ترین و عمومی ترین رسانه، هنوز برنامه های درخوری در این باب عرضه نکرده است. وی درآخر اضافه کرد: سازمان تبلیغات اسلامی و سایر نهادهای مسئول و مؤثر با بررسی همه جانبه خلأهای موجود و تبیین مسائل لازم برای عموم و اجرای سریع پروژه حساس سازی اجتماعی در جهت پشتیبانی از این قانون پرداخته و در عین حال باتوجه به شرایط جامعه مخاطب از طرق و جهات مختلف به مبحث ورود نمایند. ضمن این که باید به مبحث عفاف و حجاب بعنوان یک قانون شرعی و اجتماعی که مراعات آن مانع خیلی از مفاسد دیگر است در رسانه ها به طور جدی پرداخته شود و طبعاً تمهیدات اجرایی آن باید به طور مداوم و جدی باشد و نه مقطعی و سلیقه ای. نقش ها و برنامه های حفاظتی دولت آخرین نقش دولت مردان در زمینه فرهنگ، حفظ باورهای دینی است. قبل از این بیان شد که در سه مرحله نهادینه سازی، گسترش و حفظ و نگه داری باید به فرهنگ سازی پرداخت و نقش های شناختی، هدایتی، حمایتی، نظارتی و حفاظتی برای دولت عنوان شد. مبحث نهادینه سازی با نقش هدایتی دولت هم سو است و مبحث گسترش با دو نقش حمایتی و نظارتی. مبحث حفظ و نگه داری هم به نقش آفرینی حفاظتی دولت نیازمند است. در واقع، برای حفظ فرهنگ حجاب که نهادینه شده و گسترش یافته است، باید از طریق کارهای حفاظتی بهره برد.
بهره گیری از نیروهای انتظامی، به کار بستن قوانین تدوین شده برای حفظ فرهنگ دینی، پیگیری اجرای بخشنامه ها و بخش نامه های مربوط و در نظر گرفتن مجازات برای متخلفان، همچون نقش های حفاظتی دولت می باشد. در این بخش، هماهنگی با دستگاه های قضایی و شوراهای حل اختلاف هم ضروری به نظر می رسد؛ زیرا این دستگاهها موظف به حفظ امنیت روانی، مالی و جانی جامعه از راه مجازات مجرمان هستند. روشن است کسانی که به حریم عفت عمومی تجاوز می کنند و امنیت روانی جامعه را به خطر می اندازند، باید مجازات شوند. همچون برنامه و اقدامات ده گانه دستگاه های اجرایی در جهت ترویج فرهنگ عفاف و حجاب میتوان به اجرای برنامه های فرهنگی و هنری با مبحث عفاف و حجاب برای کارکنان نهادهای رسمی و خانواده های آنها و مردم در سطح شهرها و استانهای مختلف، عرضه ی مشاوره های اخلاقی، خانوادگی و دینی با محوریت بنیاد خانواده و ترویج عفاف و حجاب با بهره گیری از مشاوران متعهد و توانمند برای متقاضیان و علاقه مندان، برگزاری جلسات ستاد صیانت از حریم امنیت عمومی و حقوق شهروندیِ دستگاه و برنامه ریزی در حوزه های فرهنگی، تبلیغی، آموزشی و پژوهشی و بازرسی و نظارت، بازرسی از مراکز و واحدهای تابعه ی دستگاه مربوطه از اجرای مصوبه ی شورایِ عالی انقلاب فرهنگی، برنامه های درون سازمانی ده گانه توسط اعضای ستاد صیانت دستگاه. پاسخگویی به هیأت های بازرسی ستاد مرکزی صیانت (وزارت کشور)، رعایت الزامات اداری و شئون اسلامی و راهنمایی و ارشاد و تذکر به مراجعان و کارکنان نسبت به رعایت حدود پوشش و شئون اسلامی در اجرای دستورالعمل سازمان حراست کل کشور و غیره اشاره نمود. بنابراین، جامعه و دولت اسلامی در رابطه با گناه آشکار، باید با چاره اندیشی، سلامت روانی شهروندان را تضمین کند. حجاب و عفاف همچون احکام اسلامی و ضروریات دین است که سیاست گذاران اجتماعی باید برای اجرای آن برنامه ریزی کنند.
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب