از حاشیه تا حماسه روایت خانمهایی که مرزی میان ترس و ایمان شدند
بلاگ سان: به گزارش بلاگ سان، زنانی در دل بحران ها، با همدلی و ایمان، چراغ امید را روشن نگه داشتند و به دور از هیاهو، حماسه ای ماندگار آفریدند. این زنان به موفقیت رسیدند با جهاد و مقاومت از دل سختی ها قدرتی تازه بسازند.
خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛
در لحظات بحران، وقتی زمان متوقف می شود و نفس ها در سینه حبس می ماند، بعضی ها به تماشای حادثه می نشینند و برخی دیگر، برخلاف موج ترس و سکون، بلند می شوند و قدم در میدان می گذارند. مردم در تاریخ معاصر ما، نشان داده اند که امید، نه یک واژه، که عملی جمعی و عمیق است. این روایت، قصه زنانی است که در تاریک ترین روزها، با نخی از ایمان و شجاعت، زخم های جامعه را دوختند و چراغ زندگی را روشن نگاه داشتند.
روایت اول: لبخند پشت ماسک؛ روایتی از جهاد بی نام ونشان ها
کرونا که به بازار آمد، همه از هم فرار می کردند. کوچه ها سوت وکور شد و ترس، سایه اش را بر سر شهر انداخت. اما در همان روزهای اول، گروهی بی هراس از خانه بیرون زدند. رزمنده های این میدان، لباس نظامی نپوشیده بودند، اما دل شان گرم بود و قدم شان استوار.
بسیجی ها راه افتاده بودند و شهر را پاک سازی و ضد عفونی می کردند. در آن دوران این تنها کاری بود که از کسی برمی آمد. عده ای به تهیه بسته های ارزاق مشغول شدند و برخی نیز ماسک می دوختند.
آن گروه شاید نخستین گروه در شهر بودند که چرخ های خیاطی شان را برداشتند و آوردند و در یک اتاق جمع شدند تا ماسک بدوزند. آن روزها ماسک کمیاب بود. هنوز ۱۰ روز از شروع رسمی کرونا نگذشته بود که شروع کردند. کم کم تعدادشان زیاد شد و از هر سن و سالی، افرادی به آنها پیوستند.
بسیاری از جوان ترها کار با چرخ خیاطی را بلد نبودند اما آنقدر کار بود که آنها بیکار نمانند. برش پارچه مخصوص، چیدن نخ های اضافه و اتوکاری افراد بیشتری نیاز داشت. ترس از ابتلاء وجود داشت، اما توکل از ترس بیشتر بود.
این گروه کم کم به یک کارگاه با حدود ۵۰ چرخ صنعتی منتقل شدند و روزانه تا ۱۰ هزار ماسک می دوختند. همتشان همه را سر شوق آورده بود. کم کم پسرها هم آمدند و یک سر کار را گرفتند. اتاق جداگانه ای برقرار شد و وظیفه ضدعفونی و بسته بندی کردن ماسک ها را به آنها سپردند. این ماسک ها قرار بود به دست محرومین برسد و در وضعیت بحران باری از دوش کشور بردارد، هرچند اندک.
راستش دوختن ماسک بهانه بود. به نظر می رسید هر کسی خودرا موظف به انجام وظیفه ای می داند و آن چه آنان را کنار هم نگه می داشت، شجاعت برآمده از معنویت بود. آنها دور هم دعا می خواندند، قرآن می خواندند، برخی از دخترها قرآن حفظ می کردند جوان ترها کار با چرخ خیاطی را یاد گرفتند بزرگترها به فکر ازدواج جوان تر ها بودند و خردسالان در آن میانه بزرگ شدند… همه یک خانواده بودند و به یاری هم می شتافتند. لبخندهای پشت ماسک گواه دمیدن روحی تازه در کالبد بی جان جامعه بود.
درست زمانی که عده ای با مرگ هم آوردی می کردند، چند زن در گوشه ای از شهر عَلَم زندگی را برداشته بودند و با امید به زندگی، به مصاف یأس رفته بودند. این معنویت و ایمان بود که حرکت را شروع کرد و این شجاعت جمعی را آفرید. ایمانی که از قلب زنی بر دستانش سرازیر می شد و تکه پارچه ای را چین می زد و به سپری در مقابل ویروس نامانوس کرونا تبدیل می کرد.
روایت دوم: چایخانه ای در دل جنگ؛ جایی که زنان، مقاومت را زنده نگه می داشتند
پسرش همان ابتدای جنگ شهید شد. جنازه اش را چند سال بعد در دشت هویزه در بین تلی خاک یافتند. پیکرش زیر شنی تاک مانده بود و قابل شناسایی نبود و تنها قرآن جیبی اش، شناسنامه اش شد.
زن عجیبی بود. گویی کوهی از صبر را در مقابل خود می بینی. او از خانواده سادات و برای خودش عالمه ای بود. زمانی که در اهواز جنگ شد، نه فقط اهواز را ترک نکرد؛ بلکه زن های دیگر را هم نگه داشت که شهر تبدیل به منطقه جنگی نشود. خانه اش را تبدیل به مرکز پشتیبانی جبهه کرده بود. چایخانه اهواز را هم او راه انداخت. آنها در آنجا لباس رزمندگان را می شستند، بسته بندی می کردند و به اهواز می فرستادند. کاروانی هم به نام حضرت زینب (س) راه انداختند که مادران شهدا را دلداری بدهند.
زنان اهوازی آذوقه ها و کمک ها را در پشت جبهه آماده می کردند و او همراه با خانم های دیگر به دست رزمندگان می رساند. او سیده بتول جزایری مادر شهید حسین علم الهدی بود.
ماجرای چایخانه اهواز و حرکت جمعی زنان برای مساعدت با جبهه ها یکی از روایت هایی است که کمتر کسی از از آن با خبر است. در این ستاد برانکارد، چادر، کیسه خواب، چراغ های گرم کننده، تجهیزات انفرادی و این اواخر حتی سلاح های سبک و سنگین را بازسازی و تعمیر می کردند تا زود به جبهه برگردند.
بر اساس توانایی و سن خانم ها، کارها تقسیم شده بود. چند گروه از بانوان در بخش های مختلف فعالیت می کردند. هر گروه اسمی داشت. نیروی زمینی شامل زنانی بود که لباس ها را رفو می کردند، در حقیقت بخش خیاطی با آنها بود. نیروی دریایی شامل کسانی بود که لباس های خونی رزمندگان را می شستند و نیروی هوایی آن دسته از بانوان بودند که لباس ها را در پشت بام ها پهن می کردند.
تعدادشان از ۱۵۰ نفر فراتر می رفت و برخی از آنان تا پایان جنگ آنجا ماندند. خیلی از آنان هنگام شستن لباس ها با دعا و نوحه و ذکر مشغول بودند. تکه های به جا مانده از بدن شهدا را با اشک دفن می کردند. گاهی خبر شهیدی برای یکی از آنان می آمد اما این روحیه شان را تضعیف نمی کرد و در کنار هم مصیبت ها را نیز تحمل می کردند.
اوایل جنگ در وضعیت بحران و بهت ناشی از تخریب ها و شهادت ها شرایط سخت بود و کمبود امکانات سبب می شد خیلی از رزمندگان گرسنه و تشنه بجنگند. در همان میانه این مادرها از راه می رسیدند و روحیه بخش مردان میدان بودند. دشمن جاده ها و شهرها را یکسره می کوبید، اما این بانوان با ایمان، گاه با پای پیاده خودرا برای کمک می رساندند و ترس را به دل خود راه نمی دادند. روایت آنها روایت جمع زنانه ای است که با امید و توکل پای کار آمدند و نخواستند که قربانی جنگ باشند. شجاعت آنان روح مقاومت مردم، در زمان دشواری جنگ بود.
روایت سوم: روایتی از روزهای جنگ تحمیلی دوم
وقتی اسرائیل پایگاه شان را هدف گرفت، حدودا همه ساختمان های روی زمین را ویران کرد؛ از همان شروع آشپزخانه و خودروی تدارکاتی را زدند. به سبب حساسیت منطقه، امکان ترک پایگاه وجود نداشت. تعدادی از آنها شب ها در ایست های بازرسی خدمت می دادند و آن قدر کار گره می خورد که فرصت فکر کردن به نیازهای ابتدایی شان را هم نداشتند.
یکی از نیروها تعریف می کرد که روزی، به تنهایی پیکر رفقای شهیدش را با آمبولانس به معراج شهدا می برد. آن قدر تشنه بود که زبان به کامش چسبیده بود؛ اگر یکی از مردم به دادش نرسیده بود، لیوان آبی برایش نیاورده بود، حتما از حال می رفت. همین یک جمله کافی بود تا چند تن از بانوان محله، بی درنگ دست به کار شوند. با هزینه شخصی و کمک های مردمی، آشپزخانه کوچکی در مسجد راه انداختند و شروع کردند به پختن غذا برای این جوانان.
مادران و دختران کنار هم جمع می شدند و هرکس مسئولیتی را به عهده می گرفت. برخی هم بسته های کوچکی از میوه و اقلام خوراکی تهیه می کردند و با زحمت، آنها را به دست نیروهای مستقر می رساندند تا رمق ایستادن داشته باشند.
اگر جنگ ادامه پیدا کند، بی شک باید گروههای بیشتری برای چنین پشتیبانی هایی سازماندهی شود.
از دل این جمع های کوچک، حماسه های بزرگ برمی خیزد
جمع های زنانه آن چیزی است که در زمان بحران می تواند امید بیافریند، مقاومت را سامان ببخشد و کار را پیش ببرد. در این جمع های کوچک مؤثر زنانه اراده ها حول محور جهاد در را یاری ولی خدا شکل می گیرد. این جمع های ساده می تواند به هر بهانه ای ایجاد شود. گاه برای خواندن دعا و روضه ای، گاه برای پختن نذری و گاه با کاری ظاهراً ساده مانند خیاطی برای پشتیبانی نیروهای میدان. حسینیه ها، مساجد، مدارس و حتی خانه های مردم می تواند محلی برای اینطور کارها باشد. جهاد دسته جمعی با پیوند زدن عقلانیت، شجاعت و معنویت تک تک افراد را رشد می دهد و برای انجام کارهای بزرگ آماده می کند.
روایت این زنان، نه فقط یادآور صحنه هایی از ایثار و ازخودگذشتگی است، بلکه الگویی است از این که چه طور ایمان، می تواند جمعی بسازد که از دل بحران، فرصت خلق کند. چه در خیاط خانه ای در ایام کرونا و چه در چایخانه ای در دل جنگ. روح مقاومت، در دستان زنانی بود که با دل هایی آرام و دستانی خستگی ناپذیر، چرخه حیات را از نو به گردش درآوردند. این ها داستانهای کوچک اما ماندگارند؛ روایت هایی که یادمان می آورند، برای ساختن فردا، برای خلق حماسه از دل رنج گاهی کافی است فقط دور هم جمع شویم، نیت کرده، و شروع نماییم.
منبع: blogsun.ir
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب