رنج مادران غزه فریادی که باید شنیده شود
به گزارش بلاگ سان، در حالیکه بیشتر از نیمی از قربانیان جنگ غزه را زنان و کودکان می سازند، جهان همچنان در مقابل فریاد خاموش آنان سکوت کرده است.
خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛
در جهانی که وجدان انسانی در هیاهوی رسانه ها، منافع اقتصادی و محاسبات سیاسی به حاشیه رانده شده، فلسطین نه فقط یک مساله انسانی، بلکه معیاری برای سنجش صداقت ایمان، اخلاق و انسانیت است.
امروز، صدای کودکان گرسنه غزه، پژواک خاموشی جهان در مقابل ظلمی عریان است؛ و این سکوت، بیشتر از آن که مظلومان را بی پناه کند، وجدان ما را در تاریکی فرو می برد. بر اساس گزارش سازمان ملل، از میان بیشتر از ۵۹ هزار شهید در غزه تا تابستان ۲۰۲۵، بیشتر از نیمی از آنها زنان و کودکان اند. بیشتر از ۱۶۵۰۰ کودک، بسیاری در آغوش مادرانشان، جان خویش را از دست داده اند. سازمان های جهانی اعلام نموده اند که هم اکنون هزاران زن و کودک به درمان سوءتغذیه حاد نیاز دارند.
فهیمه مستحسن، فعال حوزه زنان و خانواده، در یادداشتی نوشت: فریاد فلسطین، قلب رنجیده جهان امروز، فریاد گرسنگان است؛ و سخن از آن، محک سنجش شفاف ترین معیارهای اخلاقی و انسانی عصر ماست.
مقاومت در مقابل ظلم و شر مطلق، اصیل ترین جلوه «حیات طیبه» است، آنان که در راه حقیقت، از گرسنگی و تشنگی رنج می برند یا جان خویش را تقدیم می کنند، در واقع معنای واقعی زندگی را یافته اند. به شهادت آیه «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون» اینان زندگانی جاوید یافته اند.
فاصله میان زیست مرفه و غافل ما با رنج ملت فلسطین بسیار زیاد است. ما با سیری ظاهری، با مشغولیت های ناچیز و بی محتوا، خویش را گول زده ایم که زندگی می کنیم؛ در حالیکه آنان، در اوج سختی و در مرز شهادت، معنای واقعی حیات را تعریف مجدد می کنند.
اگر از فلسطین نگوییم، از حقیقت انسانیت خود فاصله گرفته ایم. فلسطین فقط مساله یک جغرافیا یا یک ملت نیست، بلکه بوته آزمونی برای وجدان جهانی است. اگر نام این سرزمین کوچک اما به وسعت تاریخِ مبارزه و کرامت را فریاد نزنیم، فردا با کوله باری از شرمندگی در مقابل خداوند و نسل های آینده، پاسخی نخواهیم داشت.
اما رنج فلسطین فقط در تیتر خبرها نیست؛ در سطرهای اشک خورده مادرانی است که شب را با صدای گریه کودکانشان به بامداد می رسانند، بی آن که لقمه ای نان برای آرام کردن آن گریه در آستین داشته باشند.
مادری در غزه، با دستانی خالی به چشمان گودافتاده کودک خود می نگرد؛ کودکی که با بغضی خاموش تنها می پرسد: «امروز غذا هست؟»
او چیزی برای گفتن ندارد، جز آن که فرزندش را در آغوش بگیرد، اشک بریزد و زیر لب دعایی آرام زمزمه کند.
شرمندگیِ مادری از سیر نبودن فرزندش، تنها یک درد شخصی نیست؛ شکافی است عمیق میان رنج انسانی و بی تفاوتی جهان.
شاید باورتان نشود، اما این روزها، همین آشپزی ساده برای مادرها، عذاب آورترین لحظه ها است. هر لقمه ای که آماده می نماییم، سرشار از شرمندگی است، زهر است، چون در جایی از این دنیا کودکانی هستند که سهمشان جز بغض نیست. ازاین رو بیشتر از آن که مردم فلسطین به یاری ما نیازمند باشند، این ما هستیم که برای بازگشت به جوهره انسانی و ایمانی خود، باید یاد آنان را زنده نگه داریم.
آن ها فقط فرزندان غزه نیستند؛ آنها امید همه مادران جهان اند. هر شب، نامشان در زمزمه های دعای مادران منتظر جاری است که از خدا می خواهد لحظه تحقق وعده اش نزدیک باشد.
«و نُریدُ أن نمنَّ علی الذین استُضعِفوا فی الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثین» (قصص، ۵)
اکنون، آن چه بیشتر از هر زمان دیگر نیازمند یادآوری است، آن است که فلسطین، نه فقط روایتی از مقاومت، که آینه ای پیش روی ماست؛ تا در آن، سیمای فراموش شده خود را بازشناسیم. هر بار که نام این سرزمین را به زبان می آوریم، نه فقط مظلومان را یاد می نماییم، بلکه تلاش می نماییم خویش را از غفلت، بی تفاوتی و خمودگی نجات دهیم. امید به فردایی روشن، فقط زمانی محقق خواهد گردید که امروز، با صداقت و شهامت در کنار حقیقت بایستیم. فلسطین، صدای وجدان جهان است؛ و خاموشی در مقابل آن، چیزی جز خیانت به ذات انسان نخواهد بود.
منبع: blogsun.ir
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب