پژوهشگران بررسی كردند
چالش های دانشگاه های ایرانی برای همكاریهای بین المللی
پژوهشگران مدیریت و برنامه ریزی آموزشی دانشگاه علامه طباطبائی با انجام مطالعه ای موانعی که در راه همکاریهای علمی بین المللی دانشگاه ها وجود دارد را مورد بررسی قرار دادند.
به گزارش بلاگ سان به نقل از ایسنا، در سالهای اخیر خیلی از کشورهای توسعه یافته، سیاست های ملی خاصی را در زمینه ارتقای فعالیتهای علمی بین المللی در دانشگاه های خود، در پیش گرفته اند. بررسی ها نشان داده است که آموزش عالی در جهان، بنا به علل اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی به سمت بین المللی شدن می رود و دانشگاه ها در تلاش اند تا همکاریهای علمی و بین المللی خویش را گسترش دهند.
همکاریهای علمی بین المللی، شامل طیف وسیعی از فعالیتهای دانشگاهی مانند کنفرانس های مشترک، تبادل استاد و دانشجو، برگزاری دوره های آموزشی مشترک، طرح های پژوهشی مشترک و... هستند.
بررسی اسناد بالادستی مثل قانون برنامه ششم توسعه، سند تحول و نوآوری علوم پزشکی و نقشه جامه علمی کشور، نشان داده است که بُعد بین المللی فعالیت ها و خدمات آموزشی، پژوهشی دانشگاه، در این اسناد مورد تاکید قرار گرفته است. اما به علل مختلف این مورد در کشور، با چالش هایی مواجه می باشد.
با عنایت به اهمیت این موضوع؛ پژوهشگران مدیریت و برنامه ریزی آموزشی دانشگاه علامه طباطبائی، در مطالعه ای با استفاده از نظرات مدیران بخش بین المللی دانشگاه های دولتی ایران، به بررسی چالش ها و عوامل بازدارنده همکاریهای علمی بین المللی در دانشگاه های دولتی کشور پرداختند.
برای انجام این مطالعه؛ «شهرام مهرآور کیگلو» و «علی خورسندی طاسکوه» و دیگر همکارانشان در دانشگاه علامه طباطبائی مشارکت داشتند.
محققان در این پژوهش، از راه مصاحبه نظرات ۱۰ نفر از مدیران بخش بین المللی دانشگاه های دولتی بزرگ و سطح یک کشور و چهار عضور هیات علمی با سابقه پژوهشی در رابطه با مبحث تحقیق را مورد بررسی قرار دادند.
پژوهشگران با بررسی مصاحبه های انجام شده، موارد مطرح شده را دسته بندی و کدگذاری کردند. از نظر این متخصصین موانعی که بر سر راه فعالیتهای علمی بین المللی دانشگاه ها قرار دارند، شامل موانع ساختاری، فرهنگی، زبانی، سیاسی و موانع مالی، تجهیزات و زیرساخت های فیزیکی هستند.
بر مبنای نظر این متخصصان؛ تعدد نهادهای سیاست گذار و تصمیم ساز در آموزش عالی کشور، تعدد اسناد بالادستی و ساختار نامناسب در برنامه ریزی و سیاست گذاری، بروکراسی های پیچیده برای همکاریهای بین المللی در سطح ملی از مهم ترین موانع همکاریهای علمی بین المللی در دانشگاه های دولتی کشور هستند. قدیمی بودن قوانین و آئین نامه های وزارت علوم، عدم اعطای استقلال و اختیار به دانشگاه ها، نظام آموزش عالی متمرکز و تسهیل کننده نبودن قوانین و مقررات ملی شفاف در این حوزه هم از دیگر موانع ساختاری دخیل در این مورد هستند.
یافته های این پژوهش نشان داده است که شرایط خاص فرهنگی جامعه و دانشگاه های کشور هم از مهم ترین عوامل بازدارنده همکاریهای علمی بین المللی هستند. ارتباط میان فرهنگی ضعیف، عدم تحمل فرهنگ های دیگر در جامعه، باز نبودن فرهنگ جامعه به پذیرش محققان بین المللی، عدم پذیرش فرهنگ های خارجی، مشکلات ناشی از ارزش های مذهبی جامعه، عدم فرهنگ همکاری بین اعضای هیات علمی از مواردی بودند که شرکت کنندگان در این پژوهش به آنها اشاره کردند.
به باور متخصصین شرکت کننده در مطالعه؛ یکی از معیارهای اصلی برای تعامل و همکاریهای بین المللی داشتن محیط سیاسی منعطف و پویا و همسو با سیاست های جهانی است. همه افراد متخصص شرکت کننده در مطالعه معتقد بوددند که فضای سیاسی موجود در محیط داخلی و فشارها و تحریم های یک جانبه جامعه جهانی ضد کشور، موانعی را در زمینه همکاریهای علمی بین المللی دانشگاه های دولتی کشور به همراه آورده است. مواردی همچون؛ داشتن نگاه امنیتی به همکاریهای بین المللی، هراس از به خطر افتادن امنیت ملی با این همکاری ها، مشکلات در ارتباط با دریافت روادید و حضور محققان بین المللی در کشور، دریافت روادید برای پژوهشگران ایرانی برای حضور در خارج از کشور، تحریم های گسترده ضد ایران، ایران هراسی و تصویر منفی نسبت به ایران به علت تبلیغات منفی خارج از کشور ضد ایران، نمونه هایی از این موانع سیاسی برای همکاریهای بین المللی هستند.
بر مبنای نتایج این مطالعه؛ موانع زبانی هم از مهم ترین موانع همکاریهای علمی بین المللی هستند. عدم تسلط دانشجویان و اساتید به زبان های بین المللی، عدم آموزش درست زبان های بین المللی در دانشگاه ها، لزوم تدریس به زبان فارسی در دانشگاه ها، طرد خیلی از دانشجویان علاقه مند بین المللی احتمالی تحصیل در ایران به علت آموزش رسمی زبان فارسی در دانشگاه ها، ضعف صحبت کردن به زبان بین المللی در جامعه، ضعف دانشجویان و اساتید در نگارش پژوهش به زبان انگلیسی، همچون موانع زبانی بر سر راه همکاریهای علمی بین المللی هستند.
به اعتقاد متخصصان شرکت کننده در مصاحبه ها؛ مواردی مثل عدم تخصیص بودجه کافی به بخش بین الملل در دانشگاه ها، بودجه های بسیار اندک دانشگاه های کشور در مقیاس بین المللی، عدم توانایی دانشگاه ها در تأمین هزینه های تبادل استاد و دانشجو، نوسانات ارز در کشور و عدم وجود زیرساخت های فیزیکی در حد استانداردهای بین المللی در دانشگاه، دیگر عواملی هستند که مانع از شکل گیری همکاریهای علمی بین المللی می شود.
پژوهشگران این مطالعه معتقدند که با انجام اقداماتی در جهت رفع این موانع می توان فعالیتهای علمی بین المللی را گسترش داد. اقداماتی همچون تدوین برنامه واحد مدون و جامع برای این همکاری ها و بین المللی سازی آموزش کشور با متولی گری و مسئولیت یک نهاد مسقل، برگزاری نمایشگاه هایی برای معرفی فرهنگ ها، آداب و رسوم همه اقوام کشور و سایر کشورها که دانشجویان آنها در کشور در حال تحصیل هستند، برگزاری برخی از دروس دوره تحصیلات تکمیلی به زبان انگلیسی، تقویت دیپلماسی علمی وزارت خارجه در جهت مذاکره با دیکر کشورها، ایجاد قوانین سهل گیرانه برای ورود و خروج پژوهشگران بین المللی، تخصیص بودجه های جداگانه به دانشگاه ها در جهت تقویت همکاریهای علمی بین المللی و بین المللی سازی دانشگاه ها و... نمونه هایی از راهکارهای تقویت همکاریهای علمی بین المللی در دانشگاه های هستند.
نتایج این مطالعه پاییز سالجاری به صورت مقاله علمی پژوهشی با عنوان «شناسایی عوامل بازدارنده همکاریهای علمی بین المللی در نظام آموزش عالی کشور و عرضه راهکار: مطالعه ای کیفی» در فصل نامه پژوهش در آموزش علوم پزشکی زیر نظر مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی گیلان، انتشار یافته است.
منبع: بلاگ سان
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب