چند خرده روایت از زندگی و سلوك شهید صیاد خدایی؛

فرمانده ای که مستاجر بود اما برای رفاه نیروهایش دعوا می کرد

بلاگ سان: خیلی از عاشقان وطن تا آن زمان که شهید شوند، گم نام اند. زمانی نام شان بر سر زبان می افتد که جانشان را برای امنیت مردم فدا کرده اند. در این گزارش پای صحبت اطرافیان شهید صیاد خدایی نشسته ایم.

فرمانده ای که مستاجر بود اما برای رفاه نیروهایش دعوا می کرد

خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: روز گذشته بود که دشمنان ایران بار دیگر ناجوانمردانه یکی از سربازان و سرداران ایران را به شهادت رساندند. سردار شهید صیاد خدایی از مدافعان حرم بود که روز گذشته با همان روش همیشگی و ناجوانمردانه صهیونیست ها ترور شد و به مقام شهادت نائل آمد. در این گزارش اهتمام نمودیم با نشستن پای روایت خانواده، دوستان و همکاران شهید صیاد خدایی با این شهید سرافراز بیشتر آشنا شویم. این ها نخستین روایت ها درباره منش و روش شهید صیاد خدایی است که ما را اندکی با زوایای زندگی آن عزیز آشنا می کند.
روایت پدرخانم شهید
هیأتی بود و با هفتاد سال سن از او درس می گرفتم
من خودم از ۵ سالگی هیأتی بودم. درواقع ما جد اندر جد هیأتی بودیم و از بچگی هیأتی بزرگ شدیم. وقتی سعیدآقا داخل زندگی ما شد، من به حال و هوا و عوالم جدیدی پی بردم. (خانواده شهید ایشان را با نام «سعید» صدا می کردند.) با دعاها خیلی مأنوس بود. چند شب پیش همین شب جمعه توی جلسه کنار من نشسته بود، من داشتم زیارت امین الله می خواندم که قسمتی از زیارت را یادم رفت. آنجا به دادم رسید و کلمه ای که فراموش کرده بودم را گفت. خدا رحمتش کند. ارتباطات خاصی با عوالم بالا داشت. همیشه مورد غبطه من بود. به او حسودی ام می شد. با خودم می گفتم من با هفتاد سال سن باید از داماد خودم درس بگیرم؟ بعد می گفتم بله! باید از او درس بگیرم. حق همین بود.
در بحث های سیاسی نمی گذاشت تندروی یا کندروی کنیم
ایشان خیلی پایبند به اصول بود. من یک وقت هایی در بحث های سیاسی تند می شدم، ایشان ترمز من را می کشید و می گفت نه حاجی! اینجا این طور نیست، داری تندروی می کنی. نمی گذاشت تندروی نماییم. نه می گذاشت تندروی نماییم، نه کندروی. توی تشکیلات امام حسین (ع) هرجا که می توانست سرپا باشد، زمین نمی نشست. حتما باید در چای دادن و اداره آن هیأت دخالت می کرد. بعضی وقت ها حرفمان می شد و می گفت تو چرا فلان هیأت نمی روی؟ من توجیه می کردم. او می گفت این توجیه است، اینجا مسأله امام حسین (ع) است، چشم شان به راه است که شما بروید. من می دیدم که او از من در دستگاه امام حسین (ع) پیشروتر است. من گاهی تنبلی می کردم، خب پیر هم هستم، می گفت حاجی الآن وقت کوتاه آمدن نیست. حتی اگر شده دو بیت بخوان. یکبار روز عاشورا من ناراحت بودم و یک گوشه نشسته بودم. هرکس می آمد و می گفت حاج حسین پاشو همه منتظرند، می گفتم نه. دیدم یک وقت سعید آمد و با چشم های عصبانی گفت حاج آقا الآن وقت طاقچه بالا گذاشتن است!؟ رفتیم و چه مجلسی، چه عزاداری، چه عاشورایی شد. بعداً گفتم بانی عزاداری من فقط سعید بود. چون من نمی خواستم بروم.
با این که امکانش را داشت، از قدرتش برای خود و خانواده اش استفاده نمی کرد
خیلی جاها دستگیر ما بود. خدا رحمتش کند. با ما دوست بود. دوستی بود که همیشه خیرش می رسید. ما از او حتی یک دفعه هم اخم ندیدم. هر مشکلی هم پیش می آمد اهتمام می کرد با آرامش و اخلاق برخورد کند. حتی یکبار ندیدیم از امکانات و روابطش برای رفع اشکال خودش استفاده نماید. توی خیابان بطورمثال تصادف کرده باشد و بیاید پایین کارت نشان بدهد و آشنا ردیف کند و … ابداً و اصلاً. روز پیش از شهادتش یکی از دوستان ما در بیمارستان بود. گفتم سعید جان اینها نمی گذارند ما بالا برویم، یک کاری بکن. گفت حاجی من می توانم الآن کاری کنم که همه شان کنار بروند ولی وقتی به هیچکس اجازه نمی دهند شما هم بالا نرو. اینقدر مقید به قانون و راه و روش بود.
می گفت برای شهادت من عزاداری نکنید، یاد شهدایی باشید که تکه تکه شدند
اخیراً هم در خانه مان وقتی می نشستیم از حاج قاسم سلیمانی خیلی حرف می زد. خیلی شیفته رفتار و گفتار این شهید بود. می گفت شهید سلیمانی اهلیتی داشت که با دیگران فرق می کرد. توی خانواده هم خیلی حرف از شهادت بود. می گفت «اگر من شهید شدم ای وای ای وای نکنید. خدا از سعید برای شما مهربان تر است. نگویید ای وای سعید رفت. خدا بالا سر شماست. یاد کسانی بکنید که پدران شان رفتند و برنگشتند. یاد آن شهیدانی باشید که در سوریه انگشت به انگشت بدن شان را تکه تکه کردند. اینها برای ما درس است». حاضریم تک تک مان فدای اسلام و قرآن و رهبرمان بشویم. سر خم می سلامت شکند اگر سبویی. خدا رهبرمان را سلامت نگه دارد.
ما را پیش امام حسین (ع) روسفید کرد
فقط می توانم بگویم خدایا این کم را از ما بپذیر… ما پیش حضرت زهرا (س) دست خالی بودیم، پیش امام حسین (ع) دست خالی بودیم. این شهید روی ما را پیش امام حسین (ع) سفید کرد، ما را سربلند کرد، ما را تا آخر عمر و در این دنیا و آن دنیا قرین افتخار کرد. خدا همین امشب او را سر سفره سیدالشهدا (ع) میهمان و ایشان را دعاگوی حال ما قرار بدهد. انشاالله

روایت برادر بزرگ تر شهید
تا مدتی پیش نمی دانستیم بدنش ترکش دارد
از دوازده سالگی توی جبهه بود. اذن پدر و مادرم را گرفت و رفت جبهه. بعد هم توی سپاه استخدام شد و خدمت کرد. یک ریال حرام و حلال را قاطی نمی کرد. حرام اصلاً در ذات ایشان نبود. کوچک ترین برادر من بود. نمازخوان بود. ماه شعبان و رجب را یکسر روزه می گرفت. خیلی مخلص بود. زبان من در تعریف از او واقعاً قاصر است. همیشه شهادت آرزویش بود. می گفت ما تولید شده ایم برای خدمت. ما دو سه تا برادر هستیم که مجروح جنگ هستیم ولی من تا مدتی پیش نمی دانستم ایشان مجروح است. یک دفعه پسرم بدن ایشان را دیده بود، می گفت عمو بدنش ترکش دارد. من واقعاً خبر نداشتم که بدن سعید ترکش دارد و مجروح است. خیلی مخلص بود. از من که برادر بزرگش هستم از نظر ایمان و توکل خیلی برتر بود. ما از زمان جنگ منتظر شهادت ایشان بودیم، ولی قسمت این بود که در این مقطع به این افتخار برسد.

روایت شوهر خواهر شهید
فرزندش راه پدر را ادامه می دهد
وقتی خدا می خواست فرزندش حسین را به او بدهد، این مرد آنقدر همه چیز را مراعات می کرد که باورکردنی نبود. می توانم بگویم چهل روز چله گرفته بود، چهل روز روزه گرفته بود و چه مراقبت هایی می کرد تا خدا بچه سالم و خوبی به او عطا کند. من مراعات های وی را به چشمم دیده ام و در این دنیا و آن دنیا شهادت می دهم که این مرد مرد محتاطی بود. البته خیلی اهل خنده بود و وقتی با هم به هیأت و جایی می رفتیم، خیلی می خندیدیم، ولی در کنار روحیه بانشاطش خیلی احتیاط می کرد. باتوجه به همین احتیاط ها است که من می گویم یقین بدانید حسین راه پدرش را ادامه خواهد داد. سعید بچه اش را از امام حسین (ع) گرفته است.

خرده روایت هایی از دوستان و همکاران
فرماندهی که مستأجر بود
شهید مستأجر بود و خانه ای که در آن زندگی می کردند اجاره ای بود. با آنکه شهید از فرماندهان میانی سپاه بود، زندگی اش با ساده زیستی همراه بود. دقیقاً بامداد همان روزی که شهید به شهادت رسید، همکار جدیدی به جمع ما اضافه شده بود و نخستین روز کاری اش بود. شهید برای او وقت گذاشت و با او صحبت کرد. به او می گفت اینجا جای مقدسی است، جای شهید و شهادت است، و برایش یک فضای معنوی و جهادی از کار ترسیم کرد. زندگی برای وی در جهاد و مبارزه و کوشش برای کشور خلاصه شده بود.
همدم همیشگی زیارت عاشورا
خیلی به مستحبات مقید و خیلی به هیأت و امام حسین (ع) علاقمند بود. همیشه مقید بود که در مراسمات زیارت عاشورا که دوشنبه ها در محل کار برگزار می شد شرکت نماید. روز پیش از شهادتش به بچه ها سفارش کرده بود که هماهنگی های لازم برای مراسم زیارت عاشورای دوشنبه را انجام بدهند. حالا خودش شهید شده و بچه ها باید بدون او و به یاد او مراسم زیارت عاشورا را برگزار کنند.
برای حق و حقوق نیروهایش دعوا می کرد
از با اهمیت ترین نکاتی که می شود درباره شهید گفت این است که دلسوز نیروهایش بود. همیشه برای حق و حقوق نیروها چانه زنی می کرد و به جهت اینکه همکاران و نیروهایش در این فشارهای اقتصادی بتوانند با آرامش بیشتری کار کنند، خیلی تلاش می کرد. حتی می توانم بگویم برای نیروهایش دعوا می کرد. به همین خاطر فضایی به وجود آمده بود که اگر کسی نیروی مستقیم ایشان هم نبود، برای حل مشکلش به ایشان مراجعه می کرد.
نذر روزه شهید برای سلامتی آیت الله فاطمی نیا
روز وفات و پیش از این که آقای فاطمی نیا فوت کنند، پیش من آمد و گفت من از بیماری آقای فاطمی نیا خیلی ناراحت و متأثر هستم. می گفت برای سلامتی ایشان چند روز روزه نذر کرده ام. وقتی که آقای فاطمی نیا فوت کردند ایشان روزه بود.
یکی دو روز پیش از شهادت به نمایشگاه کتاب رفته بود و کتاب خرید بود
من امام جماعت محل کار شهید هستم. ایشان چند روز پیش از شهادت پیش من آمد و گفت از شهدا برای ما زیاد صحبت کن. من به ایشان گفتم الآن فصل برگزاری نمایشگاه کتاب است، خوب است که به نمایشگاه کتاب بروی و چند تا کتاب دراین زمینه تهیه کنی. روز شنبه روز قرآن خوانی ماست و ما بین دو نماز یک صفحه قرآن می خوانیم. من دیدم ایشان غایب است. بامداد روز یکشنبه، یعنی دقیقاً روز شهادتش، وقتی که دیدمش پرسیدم چرا جلسه قرآن غایب بودی؟ گفت من به سفارش شما عمل کردم. به نمایشگاه کتاب رفتم و چند تا کتاب درباره شهدا خریدم.
عاشق شهید باکری بود؛ کل فیلم موقعیت مهدی را گریه کرد
من شش سال است که نزدیک ترین همکار شهید هستم. به خاطر همین آشنایی به شما می گویم که ایشان خیلی عاشق شهید باکری بود. مرتب، مدام و همیشه الگوی او شهید باکری بود. یادش به خیر، فیلم «موقعیت مهدی» را با همدیگر دیدیم. خدا رحمتش کند، از اول تا آخر فیلم گریه می کرد. یک خاطره از شهید باکری درباره توجه به نیروهایش را هم خیلی دوست داشت و زیاد تکرار می کرد. می گفت یکبار برای شهید باکری کمپوت می آورند تا بخورد. باکری می پرسد همه بچه ها کمپوت دارند؟ جواب می دهند نه، شما فرمانده هستی و خسته ای، درحال حاضر شما میل کنید، برای بچه ها هم تهیه می نماییم. شهید باکری کمپوت را نمی خورند و می گویند «آب بیاورید. هر وقت همه بچه ها کمپوت خوردند من هم می خورم». این را از قول شهید نقل می کردند و نوع رفتار با نیروها برای شهید خیلی مهم بود.
هوای همکارانش را داشت و مرجع درد دل بچه ها بود
آدم خستگی ناپذیری بود. اصلاً از سختی کار خسته نمی شد. از هر راه و روشی برای روحیه دادن به نیروها استفاده می کرد. بطورمثال اگر یکی از اقوام دور یا نزدیک همکاران فوت می کرد، ایشان مقید بود که حتما در مراسم خاکسپاری یا عزای آن فرد شرکت نماید و تسلیت بگوید. برای همه همکارانش گوش خیلی خوبی بود. خیلی درد دل بچه ها را می شنید. اگر کسی مشورتی نیاز داشت با او صحبت می کرد. برای مسائل و مشکلات بچه ها مرجعیت داشت و بچه ها توی مشکلات مختلف به ایشان مراجعه می کردند. شهید یک جورهایی امین بچه ها شده بود. یک چیز دیگر این که به زیارت حضرت فاطمه معصومه (س) خیلی اعتقاد داشت و در ماه حتما چند بار با خانواده به قم می رفت و زیارت می کرد.


منبع:

1401/03/04
11:09:19
0.0 / 5
471
تگهای خبر: دستگاه , رمان , شركت , فیلم
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)

تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب
لطفا شما هم نظر دهید
= ۱ بعلاوه ۲
sunblog